Onweer

Het onweert. Mooi onweer, van het type dat blijft rollen en rollen, achter het huis, en nu ook voor het huis, dichterbij. Het kan niet dichtbij genoeg. Het gaat gepaard met het geluid van regen. Mooie regen, met druppels die precies groot genoeg zijn. Volle regen. Overigens had de natuur wel wat sneller kunnen reageren op de geboorte van Klaas, maar dat terzijde.
Onweer past bij geboorte en bij dood. De meest extreme 'rite de passage' vraagt om extreem weer. Toen mijn vader werd begraven, ruim twintig jaar geleden, ging het gebed van de dominee aan het graf geheel verloren in het daverende geluid van stortregen op de paraplu's. Aangezien de man kort daarvoor een wenkbrouwfronsende preek had afgestoken ervoer ik het geweld als een teken van goddelijke gerechtigheid. Keihard, mooi en nat. Prima!
Als ik doodga moet het noodweer zijn vond Beethoven. Zo is het. Geboorte en dood. Toen Anna geboren werd, bijna twintig jaar geleden, was ik een dag lang verzoend met alles: 'Als ik nu doodga is het niet erg' dacht ik toen. Een hele vreemde emotie die ik nog steeds begrijp. Inmiddels ben ik weer schijtbenauwd om dood te gaan. Als het dan tenminste maar niet op een mooie zomerdag is.