Angst

Trevor Immelman heeft nog drie holes te gaan. Hij gaat voor de eerste keer in zijn leven een belangrijk toernooi winnen. Belangrijk? Hij gaat het toernooi winnen: Wimbledon, de Tour, het WK! Immelman gaat de Masters winnen. Hij treedt toe tot het zeer selecte gezelschap van de groene jasjes.

Immelman ligt zes slagen voor met drie holes te gaan. Als hij drie keer een dubbel bogey slaat kan hij verliezen, maar dat kan niet. Immelman weet dat het wel kan. Hij staat op de tee van de zestiende minuten lang te kijken naar de hole, naar de smalle lange green, naar de grote witte bunker. Naast de bunker ligt water, maar om daar terecht te komen moet je echt heel goed je best doen. Immelman adresseert de bal, stapt weer weg, kijkt in de verte, kijkt naar zijn bal die geduldig ligt te wachten, stapt weer naar voren en slaat de bal met een mooie boog het water in.

Een kwartiertje later staat Immelman op de tee van de achttiende. Zijn voorsprong is geslonken tot drie slagen. Vanaf de tee moet de bal tussen hoge bomen door over een smalle fairway. Het is het soort slag waar hij al vier dagen in excelleert. De televisie toont een langdurige close-up van de golfer. Het gezicht van Trevor Immelman toont nog maar één emotie: angst.

Als hij even later zijn par maakt en wint bukt hij zich kalm voorover, pakt de bal uit de hole, kijkt ons aan en ademt uit. Eindelijk. Maar de angst is niet meteen weg. Wanneer geloof je dat het waar is? Zijn zoontje van drie rent op hem af. Nu is het waar.