El Sur

Ronddwalend op de onvolprezen website van Senses of Cinema krijg ik opeens ontzettend heimwee naar de films van Victor Erice. De beste Spaanse filmregisseur aller tijden maakte slechts drie lange films, steeds met een tussenperiode van ruwweg tien jaar. De laatste, het prachtige semi-documentaire El sol del membrillo, dateert van 1992. Het is stil rond Victor Erice.

De eerste, El Espíritu de la colmena, heb ik nooit gezien. Dat haal ik wel een keer in, want er is een dvd-versie op het allerbeste label dat er is: The Criterion Collection.

De tweede is een fenomeen. Een onbekend fenomeen, helaas. Er is geen dvd, er is niks. Er is alleen een sterke herinnering, ruim twintig jaar oud, aan El Sur. Over een meisje dat haar vader zoekt. Over een wichelroedeloper, over een hond, over een bioscoop waar een film draait, een film met een actrice. En dat heeft dan weer iets met vader te maken, een vader met wie je gaat dineren, en alle obers fluisteren. En aan het eind pak je een koffer, want je gaat naar de tantes, in het zuiden. El Sur.

Misschien is de vervaagde herinnering mooier dan de film. Maar ik denk het niet. Er zijn dvd's waar je een klein fortuin voor over hebt. Zoals één van de commentatoren op imdb.com schrijft: I think, for the first time, this film made me think that the best media for poetry is not words, but vision.

Victor Erice. El Sur.