Referentiekader

Het Ministerie van Onderwijs kom je niet zomaar binnen. Er staat al een meneer bij de balie. Beambten in uniform buigen zich over zijn rijbewijs, hij staat niet op de lijst. Ik vraag of hij ook voor de referentiekaders komt. Ja.

Mijn rijbewijs ligt gebroedelijk naast het zijne. We staan geen van beide op de lijst. Een paspoort van een mevrouw geeft misschien uitkomst. We komen tenslotte allemaal voor het zelfde. Voor een referentiekader. De beambten krijgen het warm. Er wordt gebeld.

Een derde collega, type leraar Duits, met ringbaardje, komt binnen en begint meteen te schreeuwen. Of ze denken dat hij van plan is om twee minuten te wachten tot hij naar zijn afspraak mag. Waar hij zijn beklag kan doen. Dat ze maar moeten zeggen dat hij weer vertrokken is. Waar hij zijn reisgeld kan claimen.

We gaan omhoog, de rijbewijzen en het paspoort. Hoofdschuddend. Op de zestiende verdieping komt na een minuut of wat zowaar ook het ringbaardje binnen. Hij begint meteen uit te pakken tegen de jonge rijzige meneer in een pak die hem welkom heet. De meneer, die Hugo heet, laat hem uitspreken en blaft dan zo duidelijk terug dat het vertrek verstomt. Binnen een minuut heeft hij het gladgestreken: het ringbaardje is de komende twee uur een oase van welgemeende weldenkendheid en weldadige rust.

Ambtenaren - leraren: 1 - 0

Het was een leuke wedstrijd. We hadden geen schijn van kans.