Reparatie

De klas die ik mag opvangen heeft science. Zo heet dat, opvangen, science. Ook het lokaal is nieuw. Alle aansluitingen hangen boven de tafel, aan een lange veelhoekige goot die halverwege het plafond door de ruimte zweeft. Aan gaskranen pulken als je je verveelt is er niet meer bij.

Ik herinner me het natuurkundelokaal van het Lyceum, een lange pijpenla met voorin een bord en een elektriciteitskast en achterin het hok van de amanuensis. Op een dag begon de elektriciteitskast vervaarlijk te brommen. De leraar, ik ben zijn naam kwijt, hij was leuk, draaide aan wat knoppen, zette schakelaars om. Het gebrom ging ongehinderd voort. De amanuensis kwam van achteren aanlopen, draaide eveneens aan dingen en gaf uiteindelijk met de vlakke hand een geweldige klap op de grijsmetalen kast. Het gebrom hield op. Licht buigend en breed grijnzend accepteerde de amanuensis ons applaus. Het is het enige dat me is bijgebleven uit jarenlang onderwijs in de natuurkunde.