vrijdag, juli 31, 2009

Thuis

Vannacht was ik thuis. Er waren twee vaders in huis, allebei mijn vader. Ik vond dat niet heel vreemd. De een was druk met van alles, de ander vroeg belangstellend hoe onze reis was geweest. Ik vertelde over het hotel in Glasgow en realiseerde me opeens dat ik een dag kwijt was; ik kon me met geen mogelijkheid herinneren dat ik de auto had teruggebracht naar de verhuur. Ik begon me bezorgd af te vragen waar ik het ding had gelaten. Half wakker ging de zorg nog even door. Totdat ik me realiseerde dat we in Glasgow in een hotelbed lagen. De dag die ik kwijt was moest nog beginnen.

donderdag, juli 30, 2009

Glasgow

Glasgow is een lelijke stad, op het eerste gezicht. Op het tweede ook. Maar de lelijkheid is zo eerlijk dat je er zou willen wonen. Geen flauwekul.

Glasgow heeft het mooiste moderne gebouw in het Verenigd Koninkrijk. The Glasgow School of Art, rond de voor-vorige eeuwwisseling gebouwd door Rennie Mackintosh, is vooral in gebruik. Hier en daar lijkt het een beetje in verval en het gebrek aan zorg maakt het mooier dan menig zorgvuldig gereconstrueerd gebouw.

Het meisje dat ons rondleidt vertelt over de kleursymboliek: rood, blauw, groen en wit staan voor de klassieke elementen. Als ik vraag hoe dat dan zit kijkt een wat oudere dame in het gezelschap me verbaasd aan; weet ik dat dan niet?

Nee, dat wist ik niet. Ik ben zelfs ter plekke stom genoeg om niet de juiste koppeling te maken. Wat is rood dan, bijvoorbeeld, vraag ik onschuldig. Nou, nou, wat zou dat nou zijn? Je mag kiezen uit water, vuur, lucht en aarde. Denk je al iets?

maandag, juli 27, 2009

Northumberland


De buren komen uit Glasgow. Of hij een goedkoop hotel weet voor de laatste twee nachten in het koninkrijk, maar wel goedkoop, want we komen uit Nederland. Hij lacht. Net Schotten die Hollanders. Maar ze zijn blij met het weer dat we hebben meegebracht.

We zijn specialisten in weer geworden. Waar wij verschijnen gaat het regenen, maar pas na twee dagen. We blijven in beweging. Dacht u dat we in Schotland zaten? Tuurlijk niet.

Ik vertel de buurman over Willemijns wolkentechniek. Als er een stuk blauw van enig formaat aan de hemel verschijnt tekent ze er met de hand een broekje in. Dat jaagt de wolken weg. Vandaag is het nog niet gelukt.

Morgen verlaten we het vasteland in oostelijke richting, voor een uur of twee. Dat kan niet. Alle eilanden liggen ten westen van het vasteland, toch?

Eeuwige roem voor de eerste juiste inzending.

donderdag, juli 23, 2009

Pakkiedraad

Van mijn opa, boer te Vriezenveenschewijk, werd gezegd dat hij alles kon maken met niks. Dat niks werd nauwkeuriger omschreven en ik meen dat daarbij het prachtige woord pakkiedraad viel, maar zeker weet ik het niet. Hoe dan ook, deze week bleek ik een kleinzoon.

Luchtbed lek. Het is in Boat of Garten en het luchtbed is lek. Om half negen in de avond. Je hebt balen en balen, maar dit is er eentje.

Naar Aviemore, tien kilometer verderop, in haast. Aviemore is een gruwelijk verpest oord, maar er zijn wel vierhonderdachtentachtig outdoor-winkels. Allemaal dicht. Sukkels.

De Tesco is open. Daar hebben ze niets om op te slapen, behalve whisky. Nou, doe dat dan maar. Op weg naar huis, het dorp nog niet uit, krijg ik een brainwave: we gaan het lek dichten met een bij de Tesco bij elkaar gescharrelde reparatiekit. In het eerste gangpad vinden we de secondenlijm. Nu nog een stuk rubber. Hoe kom je in een supermarkt aan een stuk rubber? Nu krijgt Willemijn een brainwave: keukenhandshoenen! We kopen nog een schaartje, rijden naar huis (zo heet de plek waar je toevallig je tentje hebt opgezet) en knippen en plakken.

Glaasje whisky, slaapje doen. Lekker hoor.

maandag, juli 20, 2009

Go East

Skye, the Misty Isle, dat zaterdag nog opzichtig naar ons lag te grijnzen, heeft ons ingeslikt, geproefd en uitgespuwd. De tent droog opzetten lukte nog net. Er zijn twee soorten wolken: bovenliggers, die drijven nog wel eens voorbij, en bodembedekkers. De laatste is van het permanente slag.

Op het oostelijke puntje van Skye ligt een vuurtoren bijna in zee. Bij mooi weer kan je er de buitenste Hebriden zien liggen. De top van de steile kust ging gisteren schuil in een onverzettelijke grijze laag van regen. Toen we ons ver genoeg van de auto hadden verwijderd begon het eiland ook nog eens vals naar ons te waaien. Koud en nat.

Lafhartig zetten we het op een vluchten, hedenmorgen. Een kilometer of dertig voor Inverness, waar de openbare bibliotheek het gratis gebruik van internet toestaat als je een bewijs van goed gedrag kunt overleggen, brak de lucht en steeg het kwik. We zijn in het Oosten.

zaterdag, juli 18, 2009

Westkust

Aan het eind van de wereld doet je telefoon het niet, dus als de nood aan de man komt heb je er niets aan. Aan het eind van de wereld is een oude steiger van steen. Daar vertrekt de boot naar het eiland aan de korizon. Het eiland heet Jura. Het ligt onder handbereik. Er is niets. De boot vaart al een eeuw niet meer.

In het binnenland ligt Glencoe. Touringcars vol Japanners scheuren er door de zware regen. Hoog rijzen de zwarte heuvels. De dood heerst hier nog steeds. In de nacht verschijnen hier mannen in bemodderde kilts met gedeukte helmen en druipende zwaarden.

Terug aan de kust vinden we de moeder van alle kampeerplekjes. Ingeklemd tussen rotspartijen ligt een klein strand van helder wit zand. Het water is schoon en doorzichtig. Een meter of dertig van de vloedlijn liggen de rotsen bedekt met een veenlaag. We kamperen tussen de schapekeutels met uitzicht op de toppen van Skye, die voor een keer helder aan de horizon staan getekend. We zijn opnieuw alleen. We hebben geen verbinding.

Reken nergens op.

woensdag, juli 15, 2009

Rotonde

Vandaag werd de zwarte ster bijna total loss gereden door een rode Golf. We naderden op een weg met twee rijstroken in dezelfde richting een rotonde met eveneens twee banen. Er zijn geen stoplichten en geen voorsorteervakken of pijlen op de weg. Ik rijd op de linkerbaan en rijd omdat er niets aankomt de buitenste ring van de rotonde op. Vlak voor de eerste afslag, die ik niet wil nemen, schiet er in mijn rechterblikveld opeens een rode Volkswagen tevoorschijn, dezelfde die een kilometer terug al in mijn nek aan het hijgen was, toen de weg nog enkel was. Waarom is hij me niet eerder gepasseerd? Nu wil hij met me mee naar links. Maar ik ga niet naar links.

Het is verbluffend hoe snel je een situatie kunt beoordelen. Ik zie de auto, evalueer zijn richtingsvector, constateer dat die nogal zal conflicteren met de mijne en trap met volle kracht rem- en koppelingspedaal in. De Astra staat vrijwel direct stil en de Golf schiet op een decimeter met hoge snelheid voor ons langs.

Op het parkeerterrein van de P&R, een halve minuut verder, rijd ik verdwaasd door een nutteloos rood stoplicht en draai tegen de rijrichting in een parkeerlaan op. Ik ben er even helemaal af. Gelukkig, mijn moeder leest dit niet. En mijn vrouw vindt me een held omdat ik zo goed kan remmen. Het leven is goed, al lijkt het soms ook bijna afgelopen.

dinsdag, juli 14, 2009

MacRembrandt

In de National Gallery hangen de muren ouderwets vol: drie lagen schilderijen in vier dronken kolommen en allemaal bomvol historische figuren die heel verantwoord niets zitten te doen. Verderop zijn er gelukkig Italianen: Raphael, Lippi en mindere goden. Ook volle doeken, maar van een grote rust.

Tussendoor stuiten we op een zelfportret. Ik ga echt nooit nooit nooit meer iets lelijks over Rembrandt zeggen, erewoord.

Het regent in Schotland anders dan bij ons. Het miezert niet, het is gewoon blauw en droog en dan gaat de kraan open. Whamm! De temperatuur valt een graad of tien. Volgens Willemijn zijn dat er slechts drie, maar als ik niet meer mag overdrijven houd ik ermee op. De musea zijn genadig gratis.

maandag, juli 13, 2009

Zwarte ster

Geef me vijf minuten om me uit de voeten te maken, zegt de taxichauffeur die ons bij het autoverhuurbedrijf afzet. Ik had hem verteld dat ik voor het eerst van mijn leven in een rechts gestuurde auto ga rijden. De auto blijkt een gitzwarte sportieve uitvoering van de Vauxhall Astra. Opel zouden wij zeggen en dat klinkt al een stuk profaner.

Half Edinburgh is op de schop genomen. Je hebt hier omleidingen met een omleiding. Dat we onze route vinden is een wonder. Het schakelen met de linkerhand blijkt een fluitje van een cent, maar het rechts zitten is heel merkwaardig, al maakt het het links rijden een stuk logischer. Het zweet staat me op de rug, maar eigenlijk gaat het prima. We zijn de stad nog niet uit of Willemijn zegt: hé hé, in je neus peuteren tijdens het rijden is pas op dag drie."

zondag, juli 12, 2009

Simon Vinkenoog


De dichter is dood. Wat zegt de dichter?

Poëzie is geen afleiding. Zij kan niet opgeroepen worden troost te bieden, hoe zwaar ook de tijd.
Wij die de Stam tot dansen willen oproepen, die op stamfeesten zingen, de Koning kalmeren (in goede tijden) en dan terugkeren naar onze bergen, onze tuinen, of de haard, moeten altijd toegeven aan wat de geheimen van deze kunst beslissen.
Vooral in zware tijden, beslist deze kunst, is er niets te doen behalve volkomen juist verslag uitbrengen van wat wij dachten te zien.
Of laten wij het zó zeggen: Als de Stam weigert te dansen, kan de dichter slechts bezorgd zijn, toekijken en waarschuwen.


Simon Vinkenoog, die een prachtige webstek bijhield, ondertekende elke bijdrage met zijn naam, gevolgd door telkens een andere toevoeging.

Simon Vinkenoog,

qualified investigator
eeuwige betweter
buitenvetter
paradijsvogel

zaterdag, juli 11, 2009

Vakantie


Vandaag belde André. Ik merkte op dat zijn vakantie alweer bijna voorbij is. Hij heeft nog maar zes weken. Jammer.

Als er één fantasie is, hoe kinderachtig ook, die ik verwezenlijkt zou willen zien, is het die van het totaal gememoreerde moeiteloze snelle leven. Ik bedoel dit: Je benut minuten alsof het uren zijn, met de energie die bij minuten hoort. Je kunt dan in een minuut net zoveel doen als normaliter in een uur, maar met het energieverbruik van de minuut. Het lezen van Oorlog en Vrede duurt twintig minuten en je verliest geen moment je concentratie. Wat er nog bij komt: je kunt het onthouden. Wat staat er op pagina tweehonderdvierendertig derde regel van onder? Kom op zeg, dat weet toch iedereen.

Zeven weken vakantie. Ik zou Oorlog en Vrede kunnen lezen. De tijd gedraagt zich anders in augustus. De tijd is je vriend en wordt dan langzaam of eigenlijk best snel een verbeten vijand. Ik ben op pagina dertig. Weer niks gedaan.

Ik vind de vakanties in het onderwijs wat aan de korte kant.

vrijdag, juli 10, 2009

Abstract


Met Caspar, die de kunstboeken komt terugbrengen die hij voor zijn voortreffelijke profielwerkstuk over de iconografie van de annunciatie heeft geleend, heb ik het over schilderkunst. We houden beide zeer van Vlaamsche primitieven en van de renaissance, maar mijn even grote liefde voor de abstracten van de afgelopen eeuw kan hij niet delen. Ik haal een boek over Rothko uit de kast en betoog dat je via een reproductie ook niet van zo'n schilderij kunt houden omdat je er niets van ziet. Caspar merkt op dat ik probeer om hem te bekeren. Hij heeft gelijk.

Op het beeldscherm bekijken we Picasso's Guernica en Van Eycks Rolin Madonna. Ik vertel dat Willemijn en ik in realistische schilderkunst vaak details waarderen alsof het kleine abstractjes zijn. Op goed geluk isoleer ik met het schermafbeeldingsdingetje een fragment van de mantel van de Madonna. Ziedaar: een geslaagd abstract schilderij waaraan je kan zien dat het met meesterhand bij elkaar is geverfd. Als je het totaal waaruit het is genomen niet kent moet je toch zeggen dat het een mooi doek is.

Natuurlijk moet je zeggen dat ook realisme een conventie is, bijeengegaard uit op zichzelf abstracte vegen verf. Maar wil je dat ook zeggen? Bestaan er realismen? Wat precies maakt ze realistisch?

woensdag, juli 08, 2009

Sorghvliet


Gisteravond was ik op de Mets, kort voor metselaars. Er waren geen metselaars. Ik kreeg accuut heimwee naar de Drentse boeren waar ik jaren tussen heb gewoond. Die zeiden ook niets, maar hadden daar niet zoveel woorden voor nodig.

Er was iemand die iets opmerkte over mijn onvolprezen school en daarbij sprak van het Sorghvliet. Ik lachte beleefd maar mijn arme ziel kreeg accuut een steekje in de zij. Ik denk dat mijn ziel een gevoelig miltje heeft, maar misschien komt dat omdat Maurits maar steeds bier bleef halen.

Ik werk op Sorghvliet, desnoods op Gymnasium Sorghvliet. Ik ben toch ook niet de Frank. De Blaak dat wel, maar dat is iets heel anders. We zijn het Barlaeus niet!

dinsdag, juli 07, 2009

Bedankt John!


Wie heeft er nou behoefte aan vijanden als je jezelf al hebt? Beetje mee gekregen, het nieuws uit Alaska? Mevrouw de gouverneur, de voormalige kandidaat voor het vice-presidentschap, heeft zich teruggetrokken uit het ambt. Sarah Palin deed dat in een speech waarin ze meerdere keren verwees naar justitioneel onderzoek dat tegen haar wordt voorbereid. Ik heb echt niet met mijn hand in de koektrommel gezeten! Bovendien, van mij vind je echt geen vingerafdrukken op de koektrommel, want ik had handschoenen aan!! De speech werd bij elkaar gehouden door uitroeptekens die allemaal tegen de spreker werken. Echt, eeehh, echt niet bedoel ik. Of zoiets. Ik ben de draad een beetje kwijt.

Op het oog lijkt het allemaal een volstrekt pathetische voorbereiding op een gooi naar de nominatie voor 2012. Maar over een maand of twee vliegt de stront al rond, mark my words. Een zekere Romney, Mitt Romney, hoort bij de mestgaarders. Geef hem eens ongelijk, de gladjakker.

De blonde, charmant bebrilde, vleesgeworden incompetentie heeft ondertussen ook een vader, laten we dat vooral niet vergeten De vader van Sarah Palin, die blonde charmante bebrilde karikatuur waarvoor de wereld zo eenvoudig bewaard had kunnen blijven, de bedenker van al die onzin, oh wat zal hij een spijt hebben gehad, de wijze verstandige door de wol geverfde grand signeur van de senaat, de brokkenpiloot, de held van Hanoi Hilton, laten we hem dankbaar zijn. Voor de bom die hij onder zijn toch al failliete partij heeft gelegd.

Bedankt John, you're my hero!

maandag, juli 06, 2009

Laver


Van alle prominente aanwezigheid vond ik gistermiddag die van Rod Laver het meest ontroerend. Laver zat naast Bjorn Borg, de tennisheld van mijn jeugd. Ik keek naar de eindeloze trage partijen met mijn vader, die elk jaar wel een keer opmerkte dat Rod Laver pas een waarlijk grote tennisser was. Ik heb Laver nooit zien spelen. Maar daar was hij opeens, in de royal box, de held van mijn vader.

Verder deed de slopende partij me denken aan de grap van de twee tennissers die in de vijfde set zo vermoeid raken dat ze de opslag niet meer over het net kunnen tillen. Elke service wordt gebroken en de cijfers rollen van het bord. Nee, zo was het niet, in tegendeel. Zoals Federer zei: ik had het gevoel dat we nog uren zo door konden gaan.

zondag, juli 05, 2009

Geen gedicht


Er zijn twee-en-vijftig weken in een jaar. Vijf van die weken zijn proefwerkweken. Van de resterende zeven-en-veertig zijn er zeker dertien vakantieweken. In de resterende vier-en-dertig is er in principe een gedicht van de week. Nu even een week of acht niet. Ik zeg het maar even.

Hoe schrijf je eigenlijk één-en-twintig? Zo niet! Ik ben te lui om het op te zoeken. De grote dundruk Van Dale staat bij mijn linkerhand. Who cares!

zaterdag, juli 04, 2009

Natuur


In de vaart langs de Loosduinseweg drijft een paar futen. Vier of vijf kindjes ter grootte van een luciferdoosje drijven eerst mee om zich dan veilig terug te trekken op de rug van moeder. Of is het de vader? Ik weet het niet. De fuut stond niet in mijn lijstje van geziene vogels, vroeger, toen ik er nog aan deed.

Toen ik een jaar of veertien, vijftien was ging ik nog wel eens heel vroeg in de ochtend de madelanden tussen Westenesch en Noordsleen in om vogels te kijken. Ik zag de onvolprezen wulp, de grutto en heel veel kwikstaartjes. Ik hoorde de geelgors, die zich verstopte in de lage houtwallen tussen de akkers. Ik had een boekje waarin ik met een vette stip bijhield welke vogels ik had gezien. In het bos schuilden de tjiftjaf en de fitis. Aalscholvers bestonden nog niet. Ook de fuut was een zeldzame stiploze vogel.

Nou, de fuut staat inmiddels met stip op acht. Nee, dit was bepaald niet mijn eerste, daar in die vaart. Je ziet ze de laatste tijd meer en meer, want het gaat heel goed met de vogelstand in Nederland. Maar het was wel de eerste in een vervuilde vaart in een grote stad.

Ik heb in mijn leven vijf vossen gezien waarvan vier in Den Haag. Maar het kan nog erger: ooit ging het personeelsuitje naar de Hoge Veluwe, om herten te zien. Tevergeefs, de hele dag was er geen gewei te bekennen. Terug bij de school, nog net in de bus, zagen we reeën scharrelen in de bosjes aan de overkant van het plein. Wat is natuur nog in dit land? Hoezo?

Kwintje


Vierendelen is leuker dan vijfendelen. Helaas, de komst van de euro maakte een einde aan het kwartje, aan de knaak, aan het biljet van vijfentwintig en, wat het ergste is, aan de onvolprezen vuurtoren. Het was een rare gewoonte, dat denken in kwarten. De meeste vreemde valuta hebben een munt met waarde twee alsmede een biljet van twintig. Dat wij dat tot vlak na de oorlog ook nog hadden, dat is vergeten. Wij betreuren het kwartje, alsof het nooit anders is geweest.

Gisteren herinnerde Lonneke me aan haar actie ter bevordering van de term kwintje. Het is een mooie vondst die direct op zijn plaats valt. Hoe zou je een munt van twintig cent anders moeten noemen? Natuurlijk, een kwintje. Zegt het voort.

vrijdag, juli 03, 2009

Hawkeye


"Turn it off!. It is wrong" riep John McEnroe op Wimbledon, lang geleden. Zijn woede was gericht tegen Cyclops, een elektronisch systeem dat bepaalde of een service in was of niet. Tegenwoordig is er Hawkeye. Iedereen gelooft er heilig in. Behalve Roger Federer.

Je zou zeggen dat zo'n systeem dat op de millimeter laat zien of de bal wel of niet de lijn raakte helemaal precies is. Had je gedacht. Hawkeye heeft een gemiddelde afwijking van 3,6 millimeter. Pardon, gemiddeld? Ja, de fout kan oplopen tot bijna een volle centimeter.

Het kan best zijn dat die mate van precisie die van het menselijk oog verre overtreft. Maar de zekerheid die zo'n vertraagd filmpje van een balvlucht met inslag op of naast de lijn uitstraalt, is gebaseerd op gebakken lucht.

woensdag, juli 01, 2009

Volbracht


Zojuist heb ik het allerlaatste proefwerk gecorrigeerd. Rare term, gecorrigeerd. Je streept aan wat fout is, telt op wat goed is en plakt er een cijfer op. Het is goed gemaakt.

Nakijken is ongeveer de zesde cirkel, maar op het eind van het jaar naakt de verlossing en valt het mee. Blijmoedig constateert de docent dat de cijfers er niet zoveel meer toe doen. Er zijn er al vier, en het vijfde cijfer verandert bijna nooit iets aan het eindoordeel. Als ik nu nog boekverslagen of ander werk met een beetje bandbreedte zou moeten nakijken keek ik alleen marginaal na; Aha, Marietje, ongeveer een acht, ziet er netjes uit, even vier seconden lezen, ja een acht, dacht ik het niet.

Maar ik kijk wiskunde na, en dat is controleerbaar. Het jeukt me niet meer, want het is af, Nog wat ruis en we gaan weg, per KLM, naar Edinburgh.

Applecross, here we come.