Vertigo

Honderd meter boven de grond van Oberhausen stap ik naar buiten, de metalen buitentrap op. De meisjes dansen voor me uit omhoog, de zes trappen naar het dak met speels gemak bedwingend. Eentje kijkt om. Meneer, waarom loopt u zo raar?

Een uurtje later kijk ik verstijfd van schrik hoe Charlotte D. op een hoogte van vijftien meter boven het harde asfalt vanuit een boomkruin op een zwevende surfplank stapt. Ze grijpt zich vast aan het handvat boven haar hoofd, zet ook de laatste voet op het wankele gevaarte en zoeft over de weg naar de overkant. Ze is zo hoog dat de lucht er ijler moet zijn. Ik stel me voor wat ze ziet.

De afgrond. Hoog en wankel. De hel.

Ik maak van hoog vanzelf al wankel. Voeg er echte onbalans aan toe en ik betreed mijn ergste nachtmerrie. Alles in het lijf bevriest. Er is geen beweging meer mogelijk. Mijn surfplank zoeft heen en weer tussen de boomkruinen omdat ik op de plek van bestemming niet durf af te stappen. Na een minuut vindt de plank een evenwicht, precies boven het asfalt, en hangt stil. Tot de brandweer komt moet ik hier eenzaam hangen, bevroren in doodsangst.

Tree to tree in Oberhausen is prachtig. Vanaf de grond. Later zegt één van de meisjes: "Hoe kunt u nou hoogtevrees hebben? U bent twee meter!"