zaterdag, december 04, 2010

My darling Clementine


Er ligt al een pak sneeuw en het wordt alleen maar erger. Het is een landerige zaterdag. Ik begin met het maken van een proefwerk voor de brugklas. Een vraag over een grafiek bij de dollarkoers. We drinken koffie. Het is elf uur. Het sneeuwen wordt minder. Ik doe een boodschap bij de buurtsuper. Op de terugweg passeer ik de postbode, die zich met moeite per fiets een weg door de blubber baant.

Met de aangeschafte eieren en een restje nasi goreng van gisteren maak ik in de koekenpan een hartige lunch. Het smaakt naar meer, naar veel meer, maar we zijn al dik genoeg.

We lezen wat. Tegen een uur of drie krijg ik zin om iets te zien, het maakt niet zo heel veel uit wat precies. Ik haal My darling Clementine uit de kast en duw het zilveren schijfje in het zwarte apparaat. Ik bezit de dvd, maar de film heb ik nog nooit gezien.

Wat volgt is verbluffend. Ik dacht dat ik met Young Mr. Lincoln, Stagecoach en The Searchers het beste van John Ford wel gezien had, maar dit slaat werkelijk alles. My darling Clementine is een verblijdend en uiterst subtiel meesterwerk.

Waarover later meer. Ondertussen is het donker. Het sneeuwt niet meer. Morgen is er dooi.

Scheisse. Oh, dubbel scheisse, proefwerkvraag verraden!